سکنجبین در واقع همان سرکه‌انگبین است که از قدیم یکی از نوشیدنی‌های محبوب و دائمی ایرانیان بوده است. در این نوشیدنی، سرکه و عسل را به میزان و مقدار معین در هم می‌آمیزند و از مخلوط آن شربتی خوش‌گوار و معطر و فرح‌بخش درست می‌کنند. سکنجبینی که خاصیت درمانی دارد و در طب سنتی مدنظر است و امروزه در سایت‌ها و غیره مشاهده می‌شود، سکنجبینی است که با سرکه طبیعی، عسل زنبوری و عرق یا خود نعناع در ظرف مسی با آب سالم بدون کلر تهیه شده باشد، و نه سکنجبینی که با سرکه و شکر صنعتی و آب ناسالم درست شده باشد.
طرز تهیه:
سرکه 1 واحد، عسل 2 واحد، آب 1 واحد (در صورتی که سکنجبین دارویی مدنظر باشد، بجای آب از عرق گیاهانی مثل نعناع، کاسنی، زرشک، آفتیمون و غیره استفاده می‌شود).
ابتدا سرکه و عرق (یا آب) را مخلوط کنید و حرارت دهید تا دمای آن به حدود 40 تا 45 درجه سانتی‌گراد برسد. مخلوط را از روی حرارت بردارید و عسل را به آن اضافه کنید. اگر کفی روی آن شکل گرفت، آن را جمع کنید و اجازه دهید تا خنک شود. سپس در یخچال قرار دهید و هنگام مصرف، حدود 3 قاشق غذاخوری از آن را با یک لیوان آب جوشیده ولرم رقیق کرده و بنوشید.
نکته: تحقیقات ثابت کرده‌اند که جوشاندن عسل ممکن است موجب تولید مواد سمی شود. از این‌رو (برخلاف دیگر منابع) توصیه می‌کنیم از جوشاندن سکنجبین خودداری کنید.
عملکرد:
سکنجبین خاصیت تقطیع، تغسیل و جلادهندگی دارد؛ با قدرت رطوبت و نرم‌کنندکی‌ای که دارد، اخلاط لزج و چسبنده را به آرامی قطعه‌قطعه می‌کند، فرسایش می‌دهد و آنها را از سطح عضو یا دهانه عروق می‌شوید و جایگاه‌شان را جلا می‌دهد. همچنین منضج عمومی است و خلط غلیظ را به تدریج رقیق کرده و می‌پزد و آماده خروج می‌کند.
خواص:
سکنجبین خاصیت صفرابری و سودابری دارد. بنابراین برای اغلب بیماری‌های ناشی از صفرا و سودا مانند آلرژی، عطش، انسداد عروق، تصلب شرایین، غلظت خون، عوارض سکته، سردرد گرم، و ناراحتی‌های کبد و طحال مفید است. از طرفی مقوی معده، طحال و کبد است و در کل، پاکسازی‌کننده عمومی بدن است.
نکته: سکنجبین مصلح گیاهانی مانند اسطوخودوس، اگیر ترکی، تخم شنبلیله و هوفاریقون است.
